Του Michael R. Bloomberg

Οι Ρεπουμπλικανοί φαίνεται ότι ανακάλυψαν ξανά την πίστη τους στη δημοσιονομική πειθαρχία, την οποία είχαν εγκαταλείψει κατά την απερίσκεπτα "αχαλίνωτη" προεδρία του Ντόναλντ Τραμπ, όπως ακριβώς την είχαν ανακαλύψει στα χρόνια του Μπαράκ Ομπάμα, αφού την είχαν πρώτα χάσει κατά τη διάρκεια της διακυβέρνησης του Τζορτζ Μπους του νεότερου.

Όσον αφορά τη δημοσιονομική πολιτική, δεν υπάρχουν στην πραγματικότητα "γεράκια" στο Κογκρέσο, παρά μόνο κίτρινα "στριφτάρια", τα οποία χάνουν τα έντονα χρώματα τους όταν αλλάζουν οι εποχές του χρόνου.

Πολιτικός οπορτουνισμός

Καθώς οι ΗΠΑ πλησιάζουν ξανά το θεσμοθετημένο ανώτατο επιτρεπόμενο όριο δημοσίου  χρέους τους, οι Ρεπουμπλικανοί αντιτίθενται στην αύξηση του, αν και δεν είχαν κανένα δισταγμό να το κάνουν όταν αντιμετώπιζαν τεράστια ελλείμματα κατά τα χρόνια της προεδρίας Τραμπ.

Το αναθεώρησαν προς τα πάνω πολλές φορές εκείνη την περίοδο, συμπεριλαμβανομένων δύο φορών μέσα στο 2017 για να πληρώσουν για τις φορολογικές περικοπές συνολικού κόστους 1,5 τρισεκατομμυρίων δολαρίων, την οποία δεν χρειαζόταν η χώρα - κι αυτό άνοιξε μια τεράστια τρύπα στον αμερικανικό ομοσπονδιακό προϋπολογισμό.

Οι Δημοκρατικοί ψήφισαν μαζί με τους Ρεπουμπλικάνους  τα συγκεκριμένα νομοσχέδια, παρόλο που αντιτάσσονταν σθεναρά στις τότε φορολογικές περικοπές. Αυτό ήταν το σωστό. Τα δάνεια τα οποία λαμβάνει η ομοσπονδιακή κυβέρνηση έχουν την πλήρη πιστοληπτική κάλυψη των Ηνωμένων Πολιτειών.

Χωρίς να αυξηθεί το ανώτατο όριο του χρέους, οι ΗΠΑ δεν θα μπορούσαν να πληρώσουν τους λογαριασμούς τους, κάτι που θα προκαλούσε αθέτηση υποχρεώσεων, θα υποβάθμιζε την πιστοληπτική ικανότητα της Αμερικής και θα μπορούσε ενδεχομένως να προκαλέσει χάος στις χρηματοπιστωτικές αγορές. Πράγματι, και μόνον η απειλή αθέτησης υποχρεώσεων, όπως συνέβη αρκετές φορές κατά τη διάρκεια της προεδρίας Ομπάμα, είναι αρκετή για να αναστατώσει τις αγορές.

Μεταρρυθμίσεις και κομματικά παίγνια

Τώρα, ωστόσο, που οι Δημοκρατικοί κάνουν εκείνο που έπραξαν οι Ρεπουμπλικανοί - ξοδεύουν δηλαδή χωρίς να λαμβάνουν υπ’ όψιν τα ελλείμματα - το Ρεπουμπλικανικό Κόμμα υποκρίνεται ότι εμμένει σε αρχές. Το πρόβλημα δεν είναι μόνο ότι το έλλειμμα συνεχίζει να αυξάνεται ανεξάρτητα από το ποιο κόμμα είναι στην εξουσία, επιβαρύνοντας τις μελλοντικές γενιές με πληρωμές χρέους οι οποίες θα περιορίζουν τη δυνατότητά τους να φροντίζουν τον εαυτό τους και τα παιδιά τους.

Οι Ρεπουμπλικανοί παίζουν έτσι κομματικά παιχνίδια με την αξιοπιστία των Ηνωμένων Πολιτειών, για να μην αναφέρουμε τον κίνδυνο διασάλευσης της σταθερότητας των παγκόσμιων χρηματοπιστωτικών αγορών.

Τον περασμένο μήνα, 46 από τους 50 Ρεπουμπλικανούς ομοσπονδιακούς γερουσιαστές των ΗΠΑ υπέγραψαν επιστολή με την οποία αρνούνται να υποστηρίξουν οποιαδήποτε αύξηση του ανώτατου ορίου του χρέους χωρίς "μεταρρυθμίσεις". Ξέχασαν όμως να διευκρινίσουν ποιες θα μπορούσαν να είναι αυτές οι μεταρρυθμίσεις.

Κατά την περίοδο της κυβέρνησης Ομπάμα, οι Ρεπουμπλικανοί χρησιμοποίησαν την απειλή αθέτησης πληρωμών του χρέους για να αποσπάσουν δημοσιονομικές παραχωρήσεις. Δεν είναι πλέον σε θέση να κάνουν κάτι αντίστοιχο, αφού δεν ελέγχουν κανένα από τα δύο σώματα του Κογκρέσου. Οι επιλογές τους είναι είτε να υπερασπιστούν την τιμή των Ηνωμένων Πολιτειών, είτε να σταθούν εμπόδιο στην υπεράσπισή της.

Σε μια εποχή κατά την οποία αμφισβητείται η αξιοπιστία των ΗΠΑ στις εξωτερικές υποθέσεις, η ιδέα ότι ο αμερικανικός λαός θα πάψει να ενδιαφέρεται για την εκπλήρωση των οικονομικών του υποχρεώσεων δεν είναι τίποτε λιγότερο από ντροπιαστική.

Δίκιο

Προς υπεράσπισή τους, οι Ρεπουμπλικανοί έχουν ένα δίκιο - οι Δημοκρατικοί προσπαθούν πράγματι να ξοδέψουν υπερβολικά πολλά. Το σχέδιο δαπανών του κόμματος, ύψους 3,5 τρισεκατομμυρίων δολαρίων, θα πρέπει να περιοριστεί, σκοπός επάνω στον οποίο εργάζονται κεντρώοι Δημοκρατικοί όπως ο Joe Manchin.

Ο υπεύθυνος τρόπος για να αντιταχθεί κανείς στις δαπάνες είναι να διαπραγματευθεί το ύψος τους ή, εάν δεν επιτύχει κάτι μέσω αυτού, να τις καταψηφίσει. Ωστόσο η άρνηση πληρωμής των υποχρεώσεων της χώρας - ειδικά όταν οι Ρεπουμπλικανοί ήταν εκείνοι που τις αύξαναν τα προηγούμενα τέσσερα χρόνια - θα ήταν το αποκορύφωμα της δημοσιονομικής ανευθυνότητας.

Μυαλά τα οποία εμφορούνται από λογική ενδέχεται να διαφέρουν στην άποψή τους για το καλύτερο δυνατό ύψος του "λογαριασμού" δαπανών που σχεδιάζουν οι Δημοκρατικοί, για τον τρόπο πληρωμής του ή και για το εάν τελικά θα τον υποστηρίξουν ως σύνολο.

Ζήτημα τιμής και αξιοπιστίας

Το γεγονός ωστόσο είναι ότι αυτά τα ερωτήματα δεν έχουν καμία απολύτως σχέση με το ανώτατο "ταβάνι" χρέους, στο οποίο πλησιάζουμε επικίνδυνα. Αυτοί είναι προηγούμενοι λογαριασμοί της Αμερικής και θα πρέπει να πληρωθούν εξ ολοκλήρου - είτε τελικά εγκριθεί το πακέτο νέων δαπανών των Δημοκρατικών είτε όχι.

Εάν οι Ρεπουμπλικανοί δεν μπορούν να επιβάλουν στον εαυτό τους να τιμήσουν τα χρέη της Αμερικής, θα πρέπει τουλάχιστον να επιτρέψουν στους Δημοκρατικούς να σηκωθούν και να καταμετρηθούν, αντί να χρησιμοποιήσουν τη διαδικασία του filibuster για να εμποδίσουν την ψηφοφορία για το ανώτατο όριο του χρέους και για μια παράταση του προσωρινού προϋπολογισμού.

Εάν μπλοκάρουν αυτήν την ψηφοφορία, που έχει προγραμματιστεί για αργότερα μέσα στην τρέχουσα εβδομάδα, το αποτέλεσμα θα μπορούσε να είναι ένα "κλεισιμο" (shutdown) του ομοσπονδιακού κράτους, σε συνδυασμό με το ενδεχόμενο σοβαρού σοκ στις χρηματοπιστωτικές αγορές και την οικονομία - κάτι που, κατά τη διάρκεια μιας πανδημίας, θα ήταν επικίνδυνα ανεύθυνο, μια οικονομικά απερίσκεπτη πράξη.

Το Κογκρέσο χρειάζεται να ξεκινήσει να συνεργάζεται σε διακομματική βάση, χωρίς το ένα κόμμα να απειλεί τις αγορές και την οικονομία προκειμένου να συγκεντρώσει πολιτικούς πόντους. Και τα δύο κόμματα έχουν συμβάλει στη δημιουργία του προβλήματος του χρέους και αμφότερα θα πρέπει να αναλάβουν την ευθύνη όχι μόνο για την αύξηση του ανώτατου "ταβανιού" του, αλλά και για την "επισκευή" της μορφής αυτού του ταβανιού.

Επί του παρόντος, το όριο προσδιορίζεται σε ονομαστικά δολάρια ακαθάριστου χρέους, ανεξάρτητα από το πόσο ψηλά κινείται το εθνικό εισόδημα των ΗΠΑ. Με άλλα λόγια, το ανώτατο όριο του χρέους δεν έχει καμία σχέση με την ικανότητά μας να το ξεπληρώσουμε.

Για να το θέσουμε με όρους νοικοκυριού, εάν λάβετε ένα δάνειο 1.000 δολαρίων και κερδίζετε 50.000 δολ. σε ετήσια βάση, η αποπληρωμή του είναι πιθανότατα διαχειρίσιμη. Εάν όμως λάβετε ένα δάνειο 1.000 δολ. και κερδίζετε 1.500 δολ., αυτό θα μπορούσε να οδηγήσει σε κρίση.

Το Κογκρέσο πρέπει να βρει μια μέση λύση και να θέσει το ανώτατο όριο χρέους ως ποσοστό επί του εθνικού εισοδήματος. Αυτό θα καθιστούσε το όριο αυτό λιγότερο αυθαίρετο και ίσως ακόμη και να επέβαλλε μια πιο ουσιαστική συζήτηση γύρω από τη δημοσιονομική "συγκράτηση" όταν πλησιάζουμε σε αυτό το "ταβάνι".

Αρκετά με την κομματική γκρίνια. Ας πληρώσουμε τους λογαριασμούς μας και ας αρχίσουμε να σοβαρευόμαστε για ένα εθνικό χρέος που αυξάνεται σε επίπεδα τα οποία δεν είναι βιώσιμα - και τα οποία η επόμενη γενιά δεν θα μπορεί να αντέξει.

Capital.gr