Είναι ασφαλώς παράδοξο πώς ο πρωθυπουργός τώρα πανηγυρίζει για ό,τι πολέμησε στο παρελθόν με λύσσα: τους αυτοκινητόδρομους, το Πάρκο Νιάρχου, την ιδιωτικοποίηση των περιφερειακών αεροδρομίων, την επέκταση της σύμβασης της Cosco για το λιμάνι. Οι ξένοι, Ευρωπαίοι και μη, έχουν αποφασίσει εδώ και καιρό ότι η Ελλάδα είναι ειδική περίπτωση, όπου οι πολιτικοί άλλα λένε και άλλα εννοούν και ο λαός άλλα ψηφίζει και άλλα περιμένει στην πράξη. Στην αρχή δεν έβγαζαν νόημα και τους προβλημάτιζε η ελληνική ιδιαιτερότητα. Τώρα όμως και συνήθισαν και βολεύονται.

Δεν τους ενδιαφέρει καθόλου, μα καθόλου, ποιος κυβερνά. Τη δουλειά τους θέλουν να κάνουν. Μπορεί να τους φαίνεται πολύ γραφικό ότι ο ένας κλαίει όταν υπογράφει μία απόφαση και ο άλλος υπόσχεται ότι θα τα αλλάξει όλα σε μιαν άλλη ζωή. Είναι όμως και αυτό ένα στοιχείο της «ελληνικής περίπτωσης».

Οι αλλαγές στο ασφαλιστικό ήταν δραματικές και επηρέασαν μεγάλο κομμάτι του πληθυσμού. Δεν άνοιξε μύτη και οι διαδηλώσεις ήταν εξαιρετικά περιορισμένες. Το πεζοδρόμιο έχει χάσει το πάθος και τη μαζικότητα που το χαρακτήριζαν στην αρχή της κρίσης. Ο επίτροπος Μοσκοβισί το είπε πολύ χαρακτηριστικά όταν δήλωσε ότι αυτή η κυβέρνηση έχει περάσει πάνω από 200 μέτρα χωρίς πολλές αντιδράσεις. Είναι σαν ο κόσμος να έχει πέσει σε θυμωμένο λήθαργο, αλλά σε λήθαργο.

Η αντιπολίτευση κάνει το λάθος να ασκεί κριτική στις αντιφάσεις του κ. Τσίπρα. Σε ποιον απευθύνεται; Αν στόχος είναι το κοινό των ταλιμπάν του 4% του παλαιού ΣΥΡΙΖΑ, δεν έχει καμία τύχη. Ενα μέρος τους βολεύτηκε, το υπόλοιπο θα προτιμήσει τη Ζωή η άλλες παρεμφερείς δυνάμεις. Αυτή η κριτική δεν φέρνει πελάτες, δεν έχει νόημα και αφορά αυτούς που έχει πείσει προ πολλού.

Το μεγάλο ερώτημα είναι τι θα γίνει όταν χάσει ο κ. Τσίπρας και ξαναπεράσει στην αντιπολίτευση. Οσοι πίστευαν ότι μέχρι τότε θα έχει μεταλλαχθεί σε κλασικό Σοσιαλδημοκράτη πολιτικό έχουν χάσει τις ελπίδες τους. Οι ξένοι πείθονται, βέβαια, γιατί τους βολεύει και επιλέγουν να αγνοούν τη ζημιά που γίνεται σε θεσμούς και ζωτικούς τομείς.

Αναρωτιέμαι, όμως, ποιον δρόμο θα επιλέξει  ο ίδιος στην αντιπολίτευση. Θα επιχειρήσει να μπει μπροστά σε καταλήψεις, μπλόκα, απεργίες; Και θα υπάρξουν μεγάλες μάζες που θα τον ακολουθήσουν; Εκεί θα φανεί κατά πόσον αυτός ο λαός χρειαζόταν το ακριβό φροντιστήριο που ζήσαμε για να ωριμάσει και να αρχίσει να βλέπει, όχι μόνο να ακούει, όπως έλεγε ο Ελευθέριος Βενιζέλος. Γιατί αν ο κ. Τσίπρας επανέλθει έπειτα από όλα αυτά στον παλαιό ρόλο του και οι μάζες τον ακολουθήσουν, θα είμαστε πράγματι μία ιδιαίτερη περίπτωση για μελέτη.

Aλέξης Παπαχελάς (Καθημερινή)