Του Κώστα Τόλη

Η Καθημερινή του Σαββάτου είχε ένα σκίτσο του Πετρουλάκη, όπου ο Λευτέρης Αυγενάκης συζητάει σ΄ ένα καφενείο της Λάρισας με θαμώνες λέγοντάς τους «δεν ξέρω πως θα συμπεριφερθούν οι διαιτητές στα ματς της ΑΕΛ αν μάθουν ότι δεν ψηφίσατε Αγοραστό».

Η συμπεριφορά του υπουργού Αγροτικής Ανάπτυξης, κατά την προεκλογική εβδομάδα του δευτέρου γύρου στη Θεσσαλία, μας γύρισε δεκαετίες πίσω, σε έναν παλαιοκομματισμό που συναντάμε στα χρόνια της μετεμφυλιακής Ελλάδος.

Οι πρακτικές Αυγενάκη δεν έβλαψαν μόνο τον Αγοραστό αλλά και την εικόνα του κυβερνώντος κόμματος, με τον πρωθυπουργό να σπεύδει εκ των υστέρων να πάρει αποστάσεις.

Οι επιτελείς της ΝΔ που κατέφθασαν στη Λάρισα για να σώσουν τον περιφερειάρχη, έκαναν τη μια γκάφα μετά την άλλη. Ο προσεταιρισμός της Τζανακούλη – που το απόγευμα της Πέμπτης αίφνης αγάπησε τον Αγοραστό τον οποίο πολεμούσε λυσσαλέα -, δεν ήταν απλώς κενός περιεχομένου, αλλά οδήγησε σε αντισυσπειρώσεις υπέρ Κουρέτα, όπως συνέβη στον Βόλο.

Η μεγάλη αιμορραγία για τον περιφερειάρχη Θεσσαλίας προήλθε ωστόσο από τα βουβά μαχαιρώματα της κάλπης, από δικούς του βεβαίως. Οι τρείς θητείες ήταν πολλές, η φθορά από αλαζονικές συμπεριφορές αναπόφευκτη, οι πικρίες διάχυτες, η ευκαιρία για ξεκαθάρισμα λογαριασμών μοναδική. Οι πλημμύρες, ανέλαβαν τα υπόλοιπα.

Για τον Κουρέτα είναι φυσικά μια μεγάλη νίκη. Η ευθύνη που αναλαμβάνει απέναντι σε μια πληγωμένη Θεσσαλία είναι βαριά. Το αναγνώρισε ο ίδιος στις πρώτες του δηλώσεις, αποφεύγοντας να πανηγυρίσει, ενώ είναι σημαντικό ότι ο πρωθυπουργός δήλωσε ξεκάθαρα πως η κυβέρνηση θα συνεργαστεί με όλους του περιφερειάρχες ανεξαρτήτως χρώματος.

Ο μεγάλος χαμένος είναι για μια ακόμα φορά η αυτοδιοίκηση. Τα κόμματα, παρά τα όσα ευαγγελίζονται, αρνούνται να εγκαταλείψουν την κοτσαμπάσικη λογική απέναντι στις τοπικές κοινωνίες και αντιμετωπίζουν τον θεσμό ως πελατειακό λάφυρο.

Ένα τελευταίο γενικό συμπέρασμα - και από αυτές τις εκλογές-, είναι η ποιότητα των ψηφοδελτίων η οποία τα τελευταία χρόνια υποχωρεί διαρκώς. Οι σοβαροί που ασχολούνται με τα κοινά λιγοστεύουν, ενώ αυξάνεται η σάρα και η μάρα που, ελλείψει άλλων, διαχειρίζεται την κοινή μας τύχη.

Τα κόμματα οφείλουν να κατανοήσουν ότι το παρόν μοντέλο έχει ξεφτίσει. Θα πρέπει να θεσμοθετήσουν άμεσα στον δημόσιο βίο τις δυο θητείες, και επιπλέον να σχεδιάσουν κίνητρα ώστε να προσελκύσουν στην πολιτική ανθρώπους που να μπορούν να ανταποκριθούν στις ανάγκες της κοινωνίας.

Το κενό είναι μεγάλο και το πληρώνουμε ήδη ακριβά.

Εφ. ΚΟΣΜΟΣ (kosmoslarissa.gr)