Οι επιδοτήσεις και το φθηνό χρήμα ενίσχυσαν τα πελατειακά συστήματα και πολλαπλασίασαν τα προβλήματα στην Ελλάδα. Γιατί μόνη λύση είναι η «καινοτομική θεσμική ανατροπή». 

Οι θέσεις και αναλύσεις του γνωστού και διακεκριμένου καθηγητή Οικονομικών Ντάρον Ατζέμογλου, ο οποίος στο παρελθόν έδωσε μία διάλεξη στην Αθήνα, δεν είναι ιδιαίτερα γνωστές. Αυτό δε ίσως να οφείλεται στο ότι δεν θα είναι και ιδιαιτέρως ευχάριστες. Έτσι, για το έργο και την ομιλία του γνωστού καθηγητή, που διδάσκει στο ΜΙΤ, ελάχιστα εγράφησαν μετά την διάλεξή του –και αυτά από τον κ. Αριστείδη Χατζή, αναπληρωτή καθηγητή Φιλοσοφίας και Θεωρίας των Θεσμών στο Πανεπιστήμιο Αθηνών.

Ο κορμός της σκέψης του καθηγητή Ντ. Ατζέμογλου εδράζεται στην αντίληψη ότι οι κοινωνίες και οι οικονομίες προοδεύουν ανάλογα με την ποιότητα των θεσμών τους και κυρίως από την ευκαμψία και ευελιξία των τελευταίων. Υπό αυτή την έννοια, ο διαπρεπής καθηγητής κάνει λόγο για ανοικτούς και κλειστούς θεσμούς, στην δε λειτουργία τους αποδίδει την δυνατότητα μιας χώρας να παρακολουθεί τις παραγωγικές και άλλες εξελίξεις.

Με βάση την λογική αυτή, η Ελλάδα, κατά τον Ντ. Ατζέμογλου, κατατάσσεται στις χώρες που αναπτύχθηκαν υπό συνθήκες κλειστών θεσμών και αυτό είναι σήμερα το σοβαρότερο πρόβλημά της. Σοβαρότερο και από το δημόσιο χρέος της –καθ’ όσον η αποπληρωμή και εξυπηρέτηση του τελευταίου εξαρτάται από ανοικτές θεσμικές μεταρρυθμίσεις. Για λόγους που δεν μπορούν να παρατεθούν στον περιορισμένο χώρο του παρόντος σημειώματος, η Ελλάδα, στην μεταπολεμική κυρίως περίοδο, αναπτύχθηκε υπό όρους ελάχιστα ανοικτούς και προσαρμοσμένους στις δυτικές αρχές.

Για μία μακρά περίοδο, ένα υπερμέγεθες, παρεμβατικό και προστατευτικό κράτος ελέγχει το σύνολο της οικονομικής δραστηριότητας στην χώρα μας, μοιράζει προσόδους, προστατεύει μονοπώλια και ολιγοπώλια και προσφέρει κοινωνικά προνόμια σε ομάδες που ευνοούν την τακτική του –ήτοι, στην κρατική γραφειοκρατία.

Πάνω σε ένα παρόμοιο οικοδόμημα στηρίχθηκε και η μεταπολεμική οικονομική ανάπτυξη στην χώρα μας, η οποία δέχθηκε επίσης σημαντική οικονομική βοήθεια από την Δύση για να μπορέσει να προσαρμοστεί στις απαιτήσεις μιας ανοικτής οικονομίας και να ενσωματωθεί στο ανταγωνιστικό πλέγμα του διεθνούς καταμερισμού της εργασίας.

Δυστυχώς, η ευκαιριακή και τελείως ανορθόλογη χρησιμοποίηση των παραπάνω πόρων, όπως και η αντίστοιχη των δανειακών που εισέρρευσαν αφειδώς στην χώρα, δημιούργησε μεν μία επίπλαστη ευημερία, που όμως και αυτή και ο «πλούτος» της είχαν ημερομηνία λήξεως. Και αυτή η τελευταία ήλθε το 2009, ως αποτέλεσμα επίσης της παγκόσμιας χρηματοοικονομικής κρίσης. Έτσι, η χώρα έφθασε στο κατώφλι της άτακτης χρεοκοπίας και το αν την απέφυγε το οφείλει στην πρωτοφανή για τα παγκόσμια χρονικά κεφαλαιακή βοήθεια που δέχθηκε από τους εταίρους της στην ευρωζώνη.

Σήμερα, λοιπόν, η Ελλάδα καλείται να υιοθετήσει και να εφαρμόσει ένα άλλο αναπτυξιακό πρότυπο, που απαιτεί πρωτίστως ριζικές θεσμικές ανατροπές. Για να συνεχίσει να αναπτύσσεται, θα πρέπει να εγκαταλείψει αυτό το κορπορατίστικο μοντέλο και να υιοθετήσει ανοικτούς θεσμούς: να ανοίξει τις αγορές αλλά και το πολιτικό σύστημα, να ενεργοποιήσει μηχανισμούς πολιτικής συμμετοχής, να κάνει μεγάλες μεταρρυθμίσεις.

Ωστόσο, το μπλοκ των ευνοημένων (πολιτικό σύστημα, οικονομική ολιγαρχία, προνομιούχες επαγγελματικές ομάδες και ισχυρά συνδικάτα του Δημοσίου) δεν το επιτρέπουν… Οι ολιγοπωλιακές-μονοπωλιακές δομές κάνουν ό,τι μπορούν για να εμποδίσουν τον ανταγωνισμό και την καινοτομία. Οι ισχυρές ομάδες προσοδοθήρων θεωρούν ότι η πρόσοδος (rent) είναι δικαίωμά τους και το κράτος υποχρεωμένο να παρεμβαίνει για να την εξασφαλίζει. Όλοι αυτοί συγκροτούν την αντιμεταρρυθμιστική συμμαχία, που είναι πανίσχυρη. Ακόμα χειρότερα δε, έχει και βαθιές αρθρώσεις.

Έτσι, καθώς πλησιάζει τα όριά του, το «κράτος των κλειστών θεσμών» αδυνατεί να υιοθετήσει τους ανοικτούς θεσμούς, παγιδευμένο αρχικά στον σχετικά ικανοποιητικό πλούτο του που το διατηρεί σε κατάσταση νιρβάνα. Δεν υπάρχει ζήτηση για θεσμικές αλλαγές. Γιατί να ανατρέψουμε κάτι που μάς βολεύει; Αυτή είναι η θεσμική παγίδα του μεσαίου εισοδήματος (Middle Income Institutional Trap) που αναφέρει ο καθηγητής Ντ. Ατζέμογλου.

Πώς θα ξεφύγουμε από αυτή την παγίδα; Πώς θα αποδυναμώσουμε τις οικονομίες ελίτ, πώς θα υποχρεώσουμε τις πολιτικές ελίτ σε μεταρρυθμίσεις, πώς θα αντιμετωπίσουμε τις ισχυρές ομάδες πίεσης;

Μπορούμε να περιμένουμε (θεσμική) βοήθεια από την Ευρώπη; «Δυστυχώς», λέει ο Αμερικανός καθηγητής, «η Ευρωπαϊκή Ένωση θεσμικά έκανε ελάχιστα τα τελευταία 20 χρόνια. Επιπλέον, με τις μεταβιβάσεις («πακέτα», «επιδοτήσεις», κλπ.) ενίσχυσε τα ισχυρά πελατειακά συστήματα ενισχύοντας το πρόβλημα. Δηλαδή, πιο απλά, μάς έδιναν χρήματα χωρίς να ελέγχουν πού πήγαιναν τα χρήματα αυτά.

Όταν η ευρωζώνη έδωσε την δυνατότητα σε αυτό το τεράστιο πελατειακό σύστημα για ένα επιπλέον πλεονέκτημα, να δανείζεται φθηνά, είχαμε αυτό που εγώ ονομάζω στην περίπτωση αυτή the perfect storm (η τέλεια καταιγίδα). Πέσαμε με τα μούτρα στην εμβάθυνση των κλειστών θεσμών και τελικά, όταν η καταιγίδα ξεκίνησε, βρεθήκαμε στον πάτο. Οι «λύσεις» (αναποτελεσματική και άδικη λιτότητα, αντί μεταρρυθμίσεων), χειροτέρευσαν το πρόβλημα».

Και τώρα τί κάνουμε; Πώς θα ξεφύγουμε από την παγίδα; Η λύση είναι μία και ακούει στο όνομα «καινοτομική θεσμική ανατροπή»

Έτσι, το δεύτερο ερώτημα είναι: ποιοι μπορούν να φέρουν εις πέρας το όντως κολοσσιαίο αυτό έργο στις σημερινές συνθήκες; Απάντηση δεν υπάρχει και αυτό το γεγονός  αφ’ εαυτό αναδεικνύει ποιο είναι το δράμα της χώρας, την οποία σταδιακά θα εγκαταλείπουν όλοι αυτοί που θα μπορούσαν να την βοηθήσουν να ορθοποδήσει.

To άρθρο του κ. Παπανδρόπουλου γράφτηκε για το euro2day.gr