Πίσω από τα νούμερα και τις ελκυστικές εθελούσιες εξόδους, στις Ελληνικές τράπεζες  μαίνεται ένα ανομολόγητο παρασκήνιο παζαρέματος και πιέσεων για να επιτευχθούν οι απαιτήσεις της, αυτονόητης κατά τα άλλα, ψηφιοποίησης και να αποχωρήσουν οι εργαζόμενοι που θεωρούνται  υπεράριθμοι.

Όταν το αποτέλεσμα της εθελούσιας δεν είναι το επιθυμητό και τελειώσουν και τα “κερασάκια” της τούρτας  που συνήθως έπονται, οι τράπεζες σκαρφίζονται ένα σωρό τεχνάσματα για να αναγκάσουν τους υπαλλήλους να φύγουν, την ώρα που τα συνδικάτα κάνουν λόγο για αφόρητες πιέσεις και απειλές.

Η εικόνα δεν είναι ίδια σε όλα τα τραπεζικά ιδρύματα καθώς ο βαθμός συναίνεσης διαφέρει. Τουλάχιστον όμως σε μία τράπεζα η ατμόσφαιρα είναι πολεμική, χωρίς να λείπουν και τα ευτράπελα.

Πρόσφατα σε αίθουσα ξενοδοχείου της Καρδίτσας, τραπεζικό στέλεχος της διοίκησης μάζεψε τραπεζοϋπαλλήλους της περιοχής για να τους ενημερώσει για τα καλά της εθελουσίας, ή “να τους πιέσει να τα μαζέψουν και να φύγουν γιατί αν μείνουν τα πράγματα θα είναι δύσκολα για αυτούς”, όπως υποστηρίζουν οι συνδικαλιστές.

Την ώρα της κουβέντας, ξαφνικά, άνοιξε η πόρτα και στο χώρο εισέβαλαν μέλη του ...Εργατικού Κέντρου Καρδίτσας καταγγέλλοντας παράνομες μεθοδεύσεις από πλευράς τραπεζών κ.λ.π., ζητώντας τη διάλυση της συνάντησης.

Ο τραπεζικός πήρε τους υπαλλήλους και έφυγαν άρον άρον για να συνεχίσουν τη συζήτηση σε άλλο ξενοδοχείο. Έλα όμως που τα λαγωνικά του Εργατικού Κέντρου το εντόπισαν και αυτό, οπότε είχαμε νέα εισβολή και επανάληψη των καταγγελιών. Άγνωστο αν μετά και την δεύτερη έφοδο το κρυφτό συνεχίστηκε σε άλλα ξενοδοχεία της πόλης.

Οι Ελληνικές τράπεζες που τρέχουν να προλάβουν τις τεχνολογικές εξελίξεις, πέρασαν από το ένα άκρο στο άλλο. Αν στις εποχές των παχέων αγελάδων φορτώνονταν με περιττά υποκαταστήματα και αθρόες προσλήψεις, τώρα επιλέγουν τη βίαιη συρρίκνωση που αναπόφευκτα θα έχει συνέπειες στη λειτουργία τους.

Aκόμα και οι Ευρωπαϊκές χώρες, που είναι πολύ πιο προχωρημένες από την Ελλάδα στις συναλλακτικές συνήθειες και στην ψηφιακή Τραπεζική, διατηρούν σήμερα περισσότερα καταστήματα δικτύου και εργαζόμενους στο δυναμικό τους, αναλογικά με τον πληθυσμό.

Στη χώρα μας αντιστοιχεί σήμερα ένας τραπεζοϋπάλληλος σε 292 κατοίκους, ενω στην Ευρωζώνη ένας σε 185 κατοίκους. Με άλλα λόγια, για να πλησιάσει το τραπεζικό μας σύστημα τον  μέσο όρο της Ευρωζώνης, θα έπρεπε να λειτουργεί με 37% παραπάνω εργαζόμενους.

Το 2010 είχαμε 41,3 καταστήματα εμπορικών Τραπεζών ανα 100.000 κατοίκους.  Το 2019 μόλις 19,2 καταστήματα ανα 100.000 κατοίκους, έναντι 38,8 καταστημάτων ανα 100.000 κατοίκους στην Ιταλία, 34,3 στην (ανεπτυγμένη ψηφιακά) Γαλλία, 38,2 στην Πορτογαλία και 49,7 στην Ισπανία!

Το 2019 ο μέσος όρος στην Ευρωζώνη ήταν ένα τραπεζικό κατάστημα ανα 2.530 κατοίκους. Στην Ελλάδα (με τις γνωστές γεωγραφικές ιδιομορφίες) αντιστοιχούσε ένα κατάστημα σε 5.662 κατοίκους!

Αλλά και στα ΑΤΜ, που διευκολύνουν τις συναλλαγές, είχαμε αναλογικά με τον πληθυσμό μείωση, έναντι αύξησης στην Ε.Ε. το ίδιο διάστημα.

Υπολογίζεται ότι περίπου το 30% της πελατείας αδυνατεί να χρησιμοποιήσει τα εναλλακτικά δίκτυα, εξαιτίας προβλημάτων στις υποδομές, κόστους σύνδεσης, κόστους συναλλαγών, ή εξαιτίας έλλειψης ψηφιακών γνώσεων και δεξιοτήτων.

Παραείναι βίαιη και πιθανόν να αποδειχθεί και ιδιαίτερα αντιπαραγωγική με τον τρόπο που υλοποιείται, η ψηφιακή προσαρμογή των Ελληνικών τραπεζών.

Κώστας Τόλης  thessaliaeconomy.gr

*Η φωτογραφία είναι τυχαία