Δύο εικόνες σε μία ημέρα: Η μία, η έκθεση της Παγκόσμιας Τράπεζας, όπου η Ελλάδα κατρακύλησε στην 72η θέση σε σύνολο 190 χωρών. Είναι η έκθεση στην οποία αναφέρεται ότι σήμερα, εν έτει 2018, μια επιχείρηση στην Ελλάδα χρειάζεται να ολοκληρώσει 7 διαφορετικές διαδικασίες σε 55 ημέρες, προκειμένου να συνδεθεί με το ηλεκτρικό δίκτυο της ΔΕΗ!

Η άλλη εικόνα είναι από τη Σιγκαπούρη, μια χώρα που βρίσκεται στον αντίποδα της δικής μας, αφού κατατάσσεται δεύτερη στην ίδια έκθεση. Ενώ εμείς διώχνουμε τους επενδυτές, προτιμώντας να μένουμε περίκλειστοι και να ψάχνουμε τις δυνάμεις της παγκοσμιοποίησης που μας επιβουλεύονται, εκεί στη Σιγκαπούρη πασχίζουν να αντιμετωπίσουν τις προκλήσεις των καιρών στο εμπόριο και το επιχειρείν με τη χρήση των νέων τεχνολογιών.

Ενώ σ’ εμάς ο καθένας έχει τα δικά του αρχεία, τους δικούς του φακέλους και λειτουργεί σε «σιλό», στη Σιγκαπούρη κατάφεραν να μαζέψουν όλα τα δεδομένα τους σ’ ένα μοναδικό «αποθετήριο δεδομένων» και να προσφέρουν όλες τις διοικητικές υπηρεσίες μέσω εφαρμογών (Apps) για κινητά τηλέφωνα. Η επιλογή τους ευνοεί τους οικονομικά ασθενέστερους, πέραν της προφανούς φιλικότητας του μέτρου.

Το μεγάλο πλεονέκτημα της πολιτικής που ακολουθούν είναι ότι κάθε πολίτης έχει πρόσβαση στα προσωπικά του δεδομένα μέσα από την πλατφόρμα «MyInfo». Μπορεί, δηλαδή, να τα χρησιμοποιεί όποτε τα χρειάζεται για να συναλλάσσεται με το Δημόσιο χωρίς να τρέχει να τα μαζεύει από τις υπηρεσίες, να τα επικαιροποιεί ή να τα επικυρώνει, όπως γίνεται ακόμη εδώ.

Με την είσοδό του στην προσωπική του θυρίδα, ο πολίτης μπορεί να μεταφέρει ακόμη και χρήματα, ολοκληρώνοντας τη διοικητική διαδικασία χωρίς κόπο και πρόσθετο κόστος.

Η απλοποίηση των διοικητικών λειτουργιών και η δικτύωσή τους βελτιώνει σημαντικά τις παρεχόμενες υπηρεσίες. Για παράδειγμα, ένας πολίτης μπορεί να καταθέτει σε οποιαδήποτε δημόσια υπηρεσία ένα τιμολόγιο που μεταφέρεται εσωτερικά εκεί που πρέπει. Αυτό επιτυγχάνεται μέσω του πόρταλ Vendors@Gov, με το οποίο είναι συνδεδεμένη κάθε δημόσια υπηρεσία. Στην ίδια πλατφόρμα έχουν συνδεθεί τα λογιστήρια των επιχειρήσεων, τα ΑΦΜ και οι ατομικές διευθύνσεις των πολιτών. Ετσι, μπορεί κάποιος να δει ένα αυτοκίνητο στη βιτρίνα και να το αγοράσει επί τόπου, με άδεια κυκλοφορίας, πινακίδες και ό,τι άλλο χρειάζεται. Η συναλλαγή είναι απολύτως προστατευμένη, όπως και τα συμφέροντα του Δημοσίου.

Στη Σιγκαπούρη έφθασαν σ’ αυτό το σημείο έχοντας μια σταθερή ψηφιακή στρατηγική, η οποία επικεντρώνεται στη διευκόλυνση της ζωής των πολιτών και των επιχειρηματιών. Αυτήν συγκεκριμενοποιούν και εφαρμόζουν όλες οι δημόσιες υπηρεσίες.

Στην Ελλάδα έχουμε πολλές στρατηγικές (δηλαδή, στην πράξη, καμία) και κάθε φορά που αναζητούμε τους λόγους γιατί δεν εφαρμόζονται, δημιουργούμε μια νέα δομή που εντέλλεται να τις εφαρμόσει. Μάλιστα, την τελευταία φορά δημιουργήσαμε ολόκληρο υπουργείο με υπουργό τον κ. Παππά, αλλά και πάλι τα αποτελέσματα δεν είναι καλύτερα. 

Μήπως θα είχαμε καλύτερη τύχη εάν προσπαθούσαμε να το κάνουμε όπως στη Σιγκαπούρη;

* Το άρθρο δημοσιεύθηκε στον «Φιλελεύθερο» της 6.11.2018.