Πριν από πολλά πολλά χρόνια (δεκαετία 1980) σε μια μεγάλη απεργία της Pirelli στην Πάτρα, συνδικαλιστές και εργαζόμενοι πίεζαν τα στελέχη της πολυεθνικής για αυξήσεις κοντά στο 6%.

Η πολυεθνική τελικά έδωσε αυξήσεις πέριξ του 5,5% και ενώ οι εργαζόμενοι ήταν έτοιμοι να συμφωνήσουν, οι συνδικαλιστές της ΓΣΕΕ που είχαν έλθει από την Αθήνα … για να βοηθήσουν, τους έπεισαν να αρνηθούν και να επιμείνουν στην αρχική τους απόφαση για αυξήσεις 6%. Η απόφαση της Pirelli ήταν οριστική: “Η παίρνετε αυξήσεις 5,5% η κλείνουμε το εργοστάσιο και πάμε στην Τουρκία”.

Οι συνδικαλιστές όμως δεν λύγισαν και πράγματι το εργοστάσιο έκλεισε με τους εργαζόμενους να μένουν στον δρόμο, στην ανέχεια και στην φτώχεια.

Φυσικά οι συνδικαλιστές της ΓΣΕΕ γύρισαν στην Αθήνα, στους παχυλούς μισθούς τους, σαν να μην τρέχει τίποτε.

Μήνες μετά ο τότε διευθυντής του περιοδικού Οικονομικός  Ταχυδρόμος Γιάννης Μαρίνος (θυμάμαι σαν και σήμερα το άρθρο που είχε γράψει τότε)  συνάντησε έναν από τους σκληρούς συνδικαλιστές της εποχής,  στον δρόμο. Τον ρώτησε γιατί ήταν τόσο αδιάλλακτος στις διαπραγματεύσεις με την Pirelli.

Η απάντηση του πάγωσε τον Μαρίνο: «Έλα μωρέ τι πας και θυμάσαι. Για το καλό του συνδικαλισμού τα κάναμε όλα.» Φυσικά ο συνδικαλιστής με τον παχυλό μισθό έφυγε, αφήνοντας τον δημοσιογράφο σύξυλο.

Το σήμερα

Ας έλθουμε όμως στο σήμερα. Η Ελλάδα χρειάζεται οξυγόνο. Να φύγει μακριά από τις πρακτικές που την χρεωκόπησαν.

Η χώρα δεν θέλει πια τον συνδικαλισμό του παρελθόντος και ανθρώπους που πουλάνε προστασία σε λίγους εργαζομένους οι οποίοι ίσως και να μην καταλαβαίνουν πιο είναι το συμφέρον τους.

Τα ζήσαμε στο παρελθόν. Η χώρα χρεοκόπησε , μεταξύ άλλων,  γιατί οι κάθε είδους συνδικαλιστές με τσαμπουκάδες και απεργίες «υποχρέωναν» τους υπουργούς να δίνουν μεγάλες αυξήσεις και να πριμοδοτούν τα συνδικάτα με μεγάλα ποσά. Τρανό παράδειγμα η ΓΕΝΟΠ ΔΕΗ.

Όχι φυσικά ότι δεν φταίει και η εξουσία.  Για να χορέψεις ταγκό χρειάζονται και οι δυο. Αλλά οι υπουργοί του παρελθόντος που χρεωκόπησαν την χώρα εξαφανίστηκαν δια παντός.

Οι συνδικαλιστές της Τράπεζας Πειραιώς και η ΟΜΕ – ΟΤΕ

Προ ημερών στην Τράπεζα Πειραιώς κάποιοι συνδικαλιστές έπεισαν 110 εργαζόμενους, ότι δεν ήταν καλό για αυτούς να μετακινηθούν σε μια άλλη εταιρία, θυγατρική της Πειραιώς. Αποτέλεσμα; Οι 20 απολύθηκαν. Τον δρόμο της απόλυσης λέγεται οτι θα ακολουθήσουν και οι υπόλοιποι.

Τις τελευταίες ημέρες έχουμε νέα παραδείγματα καθώς οι συνδικαλιστές του ΟΤΕ προσπαθούν να εμποδίσουν τους εργαζόμενους του ΟΤΕ να προσέλθουν στην εργασία τους. Έχουν αποκλείσει κτήρια και δεν αφήνουν τους εργαζόμενους να πάνε στις δουλείες τους.

Στην εποχή του Blockchain, του ΙΟΤ ( Internet of Things) και της  4ης βιομηχανικής επανάστασης υπάρχουν ακόμα άνθρωποι που απαγορεύουν άλλους συναδέλφους τους να μπουν στο χώρο της εργασίας τους. Αυτά δεν γίνονται πουθενά αλλού στον κόσμο.

Ας τους γνωρίζουμε όμως:

Πρόκειται για τον πρόεδρο Δημήτρη Φούκα, τον Γενικό Γραμματέα Βασίλη Βάκο, και τα υπόλοιπα μέλη του ΔΣ δηλαδή τους Δημήτρη Κουβατζή, Βασίλη Κωστάρα, Αλέξανδρο Περράκη, Ελένη Παύλου, Δημήτρη Μουστακίδη και Ανδρέα Κατσιαμάκη.

Και εγώ αναρωτιέμαι:

1.Με ποιο δικαίωμα κάποιος  συνδικαλιστής ο οποίος μάλιστα παίρνει έναν εξαιρετικό μισθό (και πολύ καλά κάνει φυσικά) απαγορεύει στον υπάλληλο των 1.000 ευρώ και των 1.500 ευρώ να πάει στην δουλειά του;

2. Είναι δημοκρατικές διαδικασίες όλα αυτά; Γιατί δεν αποφασίζει μόνος του ο εργαζόμενος των 1000 και των 1500 ευρώ εάν θα εργαστεί η όχι;

Φυσικά οι συνδικαλιστές έχουν αιτήματα. Αντί να τα λύσουν όμως με την λογική (κάτι δίνω – κάτι παίρνω) προτιμούν την ρήξη με την διοίκηση.  Έχω την εντύπωση ότι τέτοιες πρακτικές γυρνάνε την χώρα στον μεσαίωνα.

Γιωργος Δημητρομανωλάκης mononews.gr