Είναι λυπηρό να παρακολουθείς μια κυβέρνηση, δύο κοινοβουλευτικές ομάδες, ένα κομματικό μέτωπο, μια παράταξη και μια μυριάδα επαγγελματιών της ενημέρωσης, να προσαρμόζουν τις απόψεις και τα επιχειρήματά τους σε ό,τι βολεύει κάθε φορά την κυβέρνηση ακόμη κι αν πρέπει να αρνηθούν τα αυτονόητα.

Η προχθεσινή σύγκληση της Ευρωομάδας έδωσε την ευκαιρία να διαπιστώσουμε όλοι την τεράστια καθυστέρηση στην πρόοδο του ελληνικού προγράμματος. Η δεύτερη αξιολόγηση έπρεπε να κλείσει τρεις μήνες, άντε τέσσερις λόγω καλοκαιριού, μετά την πρώτη αξιολόγηση. Η πρώτη αξιολόγηση έκλεισε όταν εγκρίθηκε η έκθεση των τεχνοκρατών (Staff Level Agreement) από το Eurogroup της 24ης Μαΐου 2016. Στις 9 Ιουνίου εκδόθηκε η έκθεση συμμόρφωσης από την Ευρωπαϊκή Επιτροπή και στις 16 Ιουνίου εκδόθηκε το τροποποιημένο τρίτο μνημόνιο.

Από εκείνο το χρονικό σημείο και μέχρι το επόμενο ευρωσυμβούλιο της 7ης Απριλίου θα έχουν περάσει δέκα μήνες. Τρεις φορές περισσότερος χρόνος από τον απαιτούμενο, «χαμένος» σε συζητήσεις και σε προετοιμασίες που πήγαν χαμένες και κρατούν χαμηλά τις προσδοκίες για την επιστροφή της Ελλάδας στη χορεία των ευρωπαϊκών κρατών που βγήκαν από την κρίση και σχεδιάζουν πλέον τον Κόσμο μετά την Κρίση. Στο διάστημα αυτό έγιναν 7 συμβούλια Eurogroup που ασχολήθηκαν με την Ελλάδα. Εύκολα αντιλαμβάνεται κανείς την κόπωση των υπουργών από τις επαναλαμβανόμενες αλλαγές στις τοποθετήσεις της ελληνικής κυβέρνησης επί των κυρίων ζητημάτων του προγράμματος.

Οι προπαγανδιστές των συνεχών μεταβολών διάθεσης, θέσεων και προθέσεων της ελληνικής πλευράς λησμονούν πως τα όσα έχει αναλάβει να εφαρμόσει και πραγματοποιήσει η Ελλάδα δεν έχουν μείνει στο σημείο που ξεκίνησε η παρούσα αξιολόγηση, δηλαδή τον προηγούμενο Σεπτέμβριο. Κάθε τρίμηνο που περνά, οι τεχνοκράτες προσθέτουν τα σημεία της ατζέντας των μεταρρυθμίσεων όπως είχε συμφωνηθεί με το τρίτο μνημόνιο, το καλοκαίρι του 2015. Με αποτέλεσμα να βαραίνει συνεχώς το ντοσιέ των ρυθμίσεων που πρέπει να περάσει η κυβέρνηση από τη Βουλή. Το ίδιο συμβαίνει και με τα δημοσιονομικά. Κάτω από τον βαρύ (λόγω απίθανων φόρων) μανδύα της «υπεραπόδοσης» υπάρχει μόνον η ανικανότητα της κυβέρνησης να κλείσει τους δημοσιονομικούς στόχους του μεσοπρόθεσμου μέχρι το 2021.

Τα επιχειρήματα της κυβέρνησης και των κολλητών της θα ήταν για γέλια αν δεν είχαν τόσο σοβαρές επιπτώσεις στη ζωή όλων μας. Λένε, για παράδειγμα, ότι θέλουν να συμπεριληφθεί ακόμη και στο εορταστικό ψήφισμα για τη Συνθήκη της Ρώμης, της μιας από τις δύο θεμελιώδεις συμφωνίες λειτουργίας της Ευρωπαϊκής Ενωσης, αναφορά σε υποχρεωτικές εργασιακές συμβάσεις με ρήτρα κρατικής παρέμβασης επειδή, δήθεν, αποτελεί κοινοτικό κανόνα. Μήπως ο πρωθυπουργός έχει μπερδέψει το ευρωπαϊκό κεκτημένο με τις κομματικές διαδικασίες των φοιτητικών συνελεύσεων;

Μπάμπης Παπαδημητρίου (Καθημερινή)