Η στήλη πολλάκις έχει διατυπώσει την εκτίμησή της πως οι σημαντικότεροι πολιτικοί της μεταπολίτευσης ήταν ο Κωνσταντίνος Καραμανλής και ο Κώστας Σημίτης.

Ο πρώτος γιατί εξασφάλισε την ομαλή μετάβαση στη δημοκρατία και την πλέον δημοκρατική περίοδο της ιστορίας της Ελλάδας αλλά κυρίως γιατί με το διεθνές κύρος του πέτυχε την είσοδο της χώρας στην ΕΟΚ που αργότερα μετεξελίχθηκε σε Ε.Ε.

Ο δεύτερος γιατί με τη σοβαρότητα, τη στοχοπροσήλωση  πέτυχε την είσοδο της χώρας στην Ευρωζώνη, μια από τις ισχυρότερες ενώσεις του πλανήτη.

Από την άλλη πλευρά οι καταστροφικότεροι πολιτικοί της μεταπολίτευσης αποδείχτηκαν οι Ανδρέας Παπανδρέου, Κώστας Καραμανλής και σοβαρή υποψηφιότητα για καταστροφικότερος όλων (ανάλογα με την τελική έκβαση της ελληνικής περιπέτειας) έχει θέσει ο Αλέξης Τσίπρας.

Ο πρώτος ανήκει στην χορεία των καταστροφικότερων  γιατί είναι ο πατριάρχης της οικονομικής και κυρίως ηθικής και πολιτικής χρεοκοπίας της μεταπολίτευσης. Ο δεύτερος γιατί κατά την περίοδο 2004 – 2010 έκανε ότι μπορούσε να ολοκληρώσει το έργο που ξεκίνησε ο Ανδρέας Παπανδρέου το 1980, τίναξε τα ελλείματα στον ουρανό και οδήγησε στη χρεοκοπία του 2010.

Ο τρίτος γιατί την περίοδο από το 2010 μέχρι και σήμερα έκανε ό,τι μπορούσε (και κατά τα φαινόμενα το πέτυχε) η χώρα να μην διορθώσει τα αίτια που την οδήγησαν στη χρεοκοπία και σήμερα να απειλείται με μια δεύτερη χρεοκοπία η οποία είναι πολύ πιθανό να αποδειχτεί πιο επώδυνη από εκείνη του 2010.

Η κληρονομιά...

Η σημαντικότερη κληρονομιά που άφησαν οι δυο πρώτοι (Καραμανλής και Σημίτης) στους Έλληνες είναι τα ευρωπαϊκά διαβατήρια. Η σπουδαία αυτή κληρονομιά είναι σημαντικότερη ίσως για τους μη προνομιούχους Έλληνες και λιγότερο για τους προνομιούχους.

Οι οικονομικά και μορφωτικά προνομιούχοι όλης της υφηλίου έχουν την ευχέρεια να αποκτήσουν τα προνομιούχα διαβατήρια της οικουμένης μέσω συστημάτων "χρυσής βίζας" που προσφέρουν οι ισχυρές χώρες σε όσους πιστεύουν πως χρειάζονται να εντάξουν στο δυναμικό τους.

Όπως υποστηρίζει η Aylet Shachar στο βιβλίο της "Η λοταρία του δικαιώματος της γέννησης” (The Birthrights Lottery), η ένταξη σε ένα κράτος (με το συγκεκριμένο επίπεδο πλούτου, τον βαθμό σταθερότητας και το ιστορικό ανθρωπίνων δικαιωμάτων που το χαρακτηρίζουν) έχει σημαντικό αντίκτυπο στην ταυτότητά μας, την ασφάλειά μας, την ευημερία μας και το εύρος των ευκαιριών που μας προσφέρονται ρεαλιστικά.

Σε αυτή την ανάγνωση, το πολυτιμότερο περιουσιακό στοιχείο των Γερμανών είναι τα γερμανικά διαβατήρια και δεν είναι άξιο απορίας ότι οι Γερμανοί φοβούνται την απαξίωση των διαβατηρίων τους εξίσου με τον πληθωρισμό...”

Πιο αναλυτικά θέτει το ζήτημα ο Ivan Krastev στο βιβλίο του "Μετά την Ευρώπη" που κυκλοφορεί στα ελληνικά από τις εκδόσεις Παπαδόπουλος.

"Αν θέλετε οικονομικά ασφαλή ζωή για τα παιδιά σας, το καλύτερο που έχετε να κάνετε είναι να εξασφαλίζετε ότι θα γεννηθούν στη Γερμανία, τη Σουηδία ή τη Δανία".

Τα τελευταία χρόνια περί εκατοντάδες χιλιάδες ελληνόπουλα είχαν την ευκαιρία να σπουδάσουν ή να επιλέξουν να εργαστούν σε χώρες της Ε.Ε.

Αν η χώρα δεν ήταν μέλος της Ε.Ε. ελάχιστοι (οι πλέον προνομιούχοι) από αυτούς θα μπορούσαν να το πετύχουν.

Στην Ολλανδία π.χ. το κόστος σπουδών για κάποιον πολίτη της  Ε.Ε. είναι περί τις 2.000 ευρώ ετησίως ενώ για τους εκτός Ε.Ε. τα δίδακτρα στα πανεπιστήμια είναι πάνω από 15.000 ευρώ τον χρόνο. Στη Γερμανία αντίστοιχα το κόστος των διδάκτρων στα πανεπιστήμια για τους Γερμανούς και τους πολίτες της Ε.Ε. είναι περί τα 500 ευρώ τον χρόνο και συγκριτικά αστρονομικά υψηλότερα για τους εκτός Ε.Ε.

Τα ελληνόπουλα που είναι παιδιά εφοπλιστών και τραπεζιτών και χωρίς να έχουν διαβατήριο της Ε.Ε. σίγουρα θα μπορούσαν να σπουδάσουν σε οποιοδήποτε πανεπιστήμιο της Ευρώπης ή και οποιοδήποτε κορυφαίο της υφηλίου. Τα ελληνόπουλα όμως που δεν έχουν αυτό το προνόμιο ή δεν είναι διάνοιες όπως ο μαθηματικός Δασκαλάκης δεν θα είχαν πρόσβαση σε πανεπιστήμια με πολύ καλύτερες θέσεις στις παγκόσμιες κατατάξεις ή σε σχολές και κλάδους που δεν υπάρχουν ακόμη στα ελληνικά πανεπιστήμια.

Τα χρόνια της κρίσης περί τις 500 χιλ. Έλληνες έχουν μεταναστεύσει στο εξωτερικό και  αυτό κυρίως σημαίνει χώρες της Ε.Ε. Χωρίς διαβατήριο της Ε.Ε.θα χρειαζόταν βίζα για να μπορέσει κάποιος να ταξιδέψει και να εργαστεί σε χώρες που σήμερα ταξιδεύουμε με την ταυτότητα.

Πολλοί από τους 500 χιλ. Έλληνες που έχουν μεταναστεύσει στο εξωτερικό έχουν αφήσει τις οικογένειες στην Ελλάδα προκειμένου να μην διαταράξουν τις σπουδές των παιδιών ή για ποικίλους άλλους λόγους...

Υπολογίστε τη σημασία μερικών εκατοντάδων χιλιάδων εμβασμάτων κάθε μήνα για την ελληνική οικονομία. Ακόμη και αυτοί που έχουν μεταναστεύσει οικογενειακά όλο και κάποιον έχουν πίσω να συνδράμουν.

Επιπλέον υπολογίστε τις συνέπειες σε μια εποχή οικονομικής κρίσης και υψηλής ανεργίας στην Ελλάδα, της παρουσίας επιπλέον 500.000 άνεργων υψηλής ειδίκευσης και μόρφωσης…

Η υψηλή προσφορά ειδικευμένων θέσεων εργασίας θα πίεζε ακόμη χαμηλότερα τα επίπεδα μισθών.

Βέβαια σε επίπεδο πολιτικών και κοινωνικών εξελίξεων η ευκολία που δίνει το ευρωπαϊκό διαβατήριο στους ικανότερους να φεύγουν από την Ελλάδα αυξάνει το ποσοστό των "Καρανικών" και των "Λυμπερόπουλων" στο εγχώριο κοινωνικό γίγνεσθαι… Τουτέστιν, έτσι αυξάνει το τοξικό ποσοστό της υπανάπτυξης της οικονομίας και της υστέρησης της ελληνικής κοινωνίας.

Παλαιότερα τα χειραγωγούμενα της KGB και τώρα του Πουτινισμού και του Ερντογανισμού παρομοίαζαν την Ε.Ε. με σύγχρονη εκδοχή της Σοβιετίας. Εσχάτως το ίδιο πράττουν κάποιοι ορθόδοξοι των φιλελεύθερων γραφών. Οι διαφορές είναι ιλιγγιώδεις.

Στη μία έχτιζαν τείχη για να μην φύγουν οι εντός επειδή δεν άντεχαν την οικονομική αθλιότητα και την πολιτική βία και βαρβαρότητα του ολοκληρωτισμού και στην άλλη στην Ε.Ε. η διαφωνία έγκειται αν πρέπει να χτίσουν τείχη για να κρατήσουν τους δυστυχείς της μισής υφηλίου  που θέλουν να εισβάλλουν απ’ έξω.

Η σπουδαία κληρονομιά των ευρωπαϊκών διαβατηρίων που σήμερα μας φαίνεται αυτονόητη, αποκτά μεγαλύτερη αξία, αρκεί να προσέξει κάποιος τα εκατομμύρια ανθρώπων που θαλασσοπνίγονται προκειμένου να λάβουν άσυλο και να ζήσουν στην Ευρώπη και την καπιταλιστική Δύση γενικότερα, σαν να πρόκειται για κάποια Γη της Επαγγελίας.

Στην Ελλάδα μεταπολεμικά  η κληρονομιά του Παπάγου και του Μαρκεζίνη ήταν η εκτίναξη της ερειπωμένης από τον Χίτλερ και τον Ζαχαριάδη στη συνέχεια χώρας στις 30 πλουσιότερες τους κόσμου.

Η "σοσιαληστρικός" κρατικοδιαιτισμός της μεταπολίτευσης μας οδήγησε  μεν στη χρεοκοπία αλλά εξασφάλισε στους Έλληνες ευρωπαϊκά διαβατήρια. Ένα από τα σημαντικότερα περιουσιακά στοιχεία με βάση τη διεθνή ζήτηση που μπορεί κάποιος να κληροδοτήσει στα παιδιά του σήμερα.  

Το λυπηρό είναι πως το καλό διαβατήριο είναι το σημαντικότερο περιουσιακό στοιχείο στις κατεστραμμένες χώρες...  Στις χώρες που δεν έχουν μέλλον.

Capital.gr