Είναι κάποιες στιγμές που μόνον η σιωπή ταιριάζει. Που μπορούμε μόνο να σκύψουμε το κεφάλι και να αφήσουμε να ακουστούν τα λόγια που πρέπει να φθάσουν και στην τελευταία γωνία της χώρας, σε όποια άκρη της Γης βρίσκονται Ελληνες. Επειδή, παρά την πρόοδο που σημειώθηκε τα τελευταία 200 χρόνια, η χώρα μας απέχει πολύ από το να εξασφαλίζει τα αυτονόητα στα παιδιά της, σε όλους τους κατοίκους της. Η τραγωδία των Τεμπών είναι τραγωδία με την πιο καθαρή έννοια, αυτή που συνάρπαζε τους αρχαίους ποιητές: οι πρωταγωνιστές έσπευσαν ανέμελα προς την καταστροφή επειδή δεν γνώριζαν πού πήγαιναν, θύματα της ύβρεως, που τα έκανε να πιστεύουν ότι ζουν σε μια χώρα όπου οι συμπολίτες τους και η πολιτεία θα έκαναν το αυτονόητο, θα επιδίωκαν με κάθε μέσο να προστατεύσουν όσους εξαρτιόνταν απ’ αυτούς για την ασφάλειά τους. Κοντεύει ένας χρόνος από τη νύχτα της 28ης Φεβρουαρίου, που συγκλόνισε τη χώρα και διέλυσε τις όποιες ψευδαισθήσεις μας, και τώρα η τραγωδία βρήκε τη φωνή της. Αυτή που ξεπερνάει αναλύσεις, δικαιολογίες και υποσχέσεις, που καταγράφει τη μαύρη τρύπα, τα καμένα οστά, στην καρδιά της πολιτείας μας.

«Τι κατάντια, τι ντροπή. Είναι έτσι η χώρα μου;» αναρωτήθηκε με τρεμάμενη αλλά δυνατή φωνή η κ. Μαρία Καρυστιανού, προχθές, στην επιτροπή της Βουλής που εξετάζει το πολύνεκρο δυστύχημα, το ασύλληπτο για την εποχή μας δυστύχημα. «Εχετε διαβάσει πώς λειτουργούσε ο σιδηρόδρομος;» ρώτησε τους βουλευτές η κ. Καρυστιανού. «Οταν έμαθα πώς λειτουργούσε ο σιδηρόδρομος, ούτε λαχανικά δεν θα φόρτωνα επάνω», συνέχισε. Αν όλοι γνωρίζαμε, ούτε η 20χρονη κόρη της, Μάρθη, ούτε οι άλλοι 56 νεκροί και 180 τραυματίες, ούτε κανείς άλλος θα ανέβαινε σε εκείνο ή οποιοδήποτε άλλο ελληνικό τρένο.

Η γνώση αποκτήθηκε με τον πιο οδυνηρό τρόπο, προκαλώντας οίκτο για τα θύματα και φόβο ότι μόνον η τύχη –όχι η πολιτεία– προστάτευσε άλλους. Προκαλεί οργή, και ανάγκη για δικαιοσύνη. Προκαλεί τη σιωπή των ενόχων, και όσων ντρεπόμαστε για τη διαχρονική ανοχή που δείχνουμε στη συστημική ανευθυνότητα και προχειρότητα, στη μικρή και μεγάλη διαφθορά που τσακίζει, εκμαυλίζει, διώχνει ή σκοτώνει ό,τι πιο πολύτιμο έχουμε, τα παιδιά μας.

Νίκος Κωνσταντάρας Καθημερινή